Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Vandaag in de reeks Mateloos Moedig interviewen we Naomi. 

Naomi is 20 jaar oud en woont samen met haar vriend. Ze heeft twee jaar gelden haar diploma allround schoonheidsspecialiste behaald. Ze heeft een leuke baan waar ze zich verder in kan ontwikkelen en waar ze in door kan leren. In haar vrije tijd vind Naomi het fijn om te sporten en leuke dingen te doen met vrienden en familie, maar ook kan ze genieten en goed ontspannen van een leuke film of serie met een lekker kopje thee. 

Hoe heb je hulp gezocht voor je eetstoornis?

Hulp zoeken was een lastige stap, maar na 2,5 jaar kon ik niet meer anders. Mijn sport synchroonzwemmen was in die tijd een groot deel van mijn leven, maar helaas ging dit niet meer vanwege mijn gezondheid. Mijn coach stelde voor om met iemand te gaan praten die mij kon helpen. Ik dacht dat dit was vanwege de druk die er vanuit mijn sport op mij lag en de faalangst die ik daardoor ontwikkelde, maar eigenlijk wist ik wel beter; Ik was uitgeput.

Ik kreeg een aantal gesprekken met een begeleider die al snel doorhad wat er aan de hand was. Ondanks dat ik wist dat ze gelijk had bleef ik ontkennen, want toegeven was 'zwak' en zou betekenen dat ik aan de slag moest met mezelf. Mijn ouders werden ingeschakeld en de eerste reactie van mijn moeder was: "Maar mijn dochter heeft geen eetstoornis." Degene met wie ik het vaakst at en het meeste thuis was kon niet zien wat mijn leven al lange tijd beheerste. Dit was lastig, want het maakte de twijfel of mijn probleem wel erg genoeg was om een naam te krijgen nog groter. Achteraf snap ik de reactie, want ik was in de afgelopen jaren goed geworden in het ontwijken van sociale etentjes, het verzinnen van smoesjes, dingen verstoppen en ontkennen. 

Hoe was het contact met jouw familie?

Er was constante spanning en onbegrip. Niemand begreep elkaar, maar praten deden we ook niet. Ik had tijdens mijn eetstoornis veel last van boosheid. Ik was boos wanneer ik niet begrepen werd, boos wanneer ik niet mocht sporten, boos wanneer ik een uitdaging aan moest en ga zo maar door. Ik kroop in mezelf en zetten een muur op of ik schreeuwde en reageerde mijn boosheid af op degene die het dichtste bij was op dat moment. Vaak was dit mijn moeder, soms mijn zus. Mijn vader werkt in de horeca wat betekende dat wij elkaar, vooral tijdens eetmomenten, minder zagen. 

Met je ouders in therapie?

Toen mijn behandelplan werd opgesteld en duidelijk werd dat ik eerst een behandeling samen met mijn ouders zou krijgen vond ik weer een reden om dit allemaal niet te doen. Mijn ouders zouden me toch nooit begrijpen, laat staan kunnen helpen. Praten kon ik al niet, maar zeker niet waar mijn ouders bij waren. Juist om deze redenen paste deze vorm van behandeling bij ons. Eigenlijk kenden wij elkaar totaal niet, terwijl we allemaal samen in een huis woonden. Het lastigste aan therapie met mijn ouders vond ik het zien van hun verdriet. Dit maakte mij elke keer weer opnieuw teleurgesteld in mijzelf. Ik ben namelijk iemand die alles altijd goed moest doen voor anderen. Ik mocht niemand teleurstellen.

Wat was helpend in therapie?

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst vertelde hoe ik me voelde, wat er in mij omging. Ik deelde in volle paniek het dagelijkse gevecht in mijn hoofd. Dat was voor mij een grote, maar belangrijke stap. Mijn boosheid was er nog, maar wanneer ik afgekoeld was kwamen er gesprekken wat duidelijkheid in de situatie gaf voor ons allemaal. Het leren onderscheiden van mij en de eetstoornis hielp bij deze duidelijkheid; Er was een eetstoornis die boosheid veroorzaakte en ik was er die het liefst vertelde wat er in mij omging.Ik leerde mezelf, maar vooral mijn eetstoornis beter kennen. Hierdoor wist ik steeds meer wat ik nodig had.

Hierna volgden nog wat behandeltrajecten, maar ondanks dat kost herstel tijd en is een eetstoornis slim en sterk. Ik kreeg meer vrijheid, omdat ik voor de buitenwereld stappen maakte, maar viel terug en kreeg hierbij een depressie. Ik moest starten met een intensief traject. Dit betekende dat ik mijn school moest laten vallen. Ik had mezelf beloofd mijn behandeling niet ten koste te laten gaan van mijn school en dus mijn toekomst. Ik moest dat onder controle houden. Dit maakte de klap om te moeten starten met deze behandeling nog groter, maar hier had ik een stok achter de deur. We maakten elke week doelen die we bespraken met de groep. Ik kwam nergens onderuit en dat maakte dat er steeds minder ruimte kwam voor mijn eetstoornis en meer ruimte voor mezelf. Hierdoor kon ik weer inzien dat het leven zonder eetstoornis meer kan bieden en kreeg ik ruimte om mijn knop om te zetten.

Grootste uitdaging in herstel?

Loslaten, zien wat er gebeurt wanneer je niet alles onder controle hebt. Doodeng, maar op een gegeven moment ook zo fijn. Alles onder controle moeten hebben zodat je niemand teleur kan stellen of zelf teleurgesteld wordt, of bepaalde dingen moet voelen en ervaren terwijl ik die liever onderdrukte, kostte heel veel energie en maakte de dagen overleven in plaats van leven. 

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

Ik kijk terug op een heftige periode. Mijn eetstoornis gaf veel controle en veiligheid. Het hielp me om niet stil te hoeven staan bij bepaalde gevoelens, maar pakte wel mijn sociale leven, sport, school, vrijheid en energie af. Dingen die me gelukkiger maken dan alles wat mijn eetstoornis gaf. 

Gesprekken met een ervaringsdeskundige?

Na mijn terugval leek mijn eetstoornis nog meer aanwezig dan hiervoor. Door de depressie kreeg ik angsten en leek de weg naar herstel voor mij geen optie meer. Ik had er geen vertrouwen meer in en stelde me er dus ook niet voor open. Gesprekken met een ervaringsdeskundige lieten me inzien dat herstel op welke manier altijd mogelijk is. Ook is het fijn om met iemand te kunnen praten die je ook echt begrijpt als hij/zij zegt dat ze je begrijpt. Het gaf me vertrouwen dat die donkere wolk weer weg zou gaan. 

Hoe is het contact met je familie nu?

Goed, tijdens mijn eetstoornis heb ik veel steun gehad niet alleen van mijn gezin maar ook van mijn vriendinnen en familie. Mijn familie was ook weer een grote steun voor mijn ouders en zus, waar ik ze erg dankbaar voor ben. 

In de periode van mijn eetstoornis was ik erg afhankelijk van mijn ouders, samen eten, niet alleen mogen zijn, met hun praten. Wat maakt dat ik toen het beter ging de behoefte kreeg om weer aan mijn eigen leven te bouwen. Mijn vriend ging mee naar een aantal gesprekken in de kliniek waardoor ik vaker op hem of mezelf terug kon vallen dan op mijn ouders. Ik ben nu 2 jaar uitbehandeld en woon sinds een jaartje samen met mijn vriend wat maakt dat ik weer volledig op eigen benen kan staan, en kan bouwen aan onze toekomst. 

Wat zou je nu anders doen als je iets opnieuw mocht doen?

Lastig.. Nu ik er op terug kijk als 100% mezelf en 0% eetstoornis zou ik eerder hulp zoeken, meer praten en blijven vechten ook al lijkt herstel oneindig. Ik zou alles doen om het nooit meer zo ver te laten komen, maar tegelijk had ik of de mensen om mijn heen het niet kunnen voorkomen. Het is een heftige periode geweest, maar het heeft mij wel gemaakt wie ik ben. Ik sta positief in het leven, wil veel dingen goed doen, maar ken mijn grenzen. Mijn jaren van behandeling hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben, ervoor gezorgd dat ik mezelf door en door ken en mij levenservaring gegeven waar ik nu positief gebruik van kan maken.

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl